Schoonvader overleden

 Te midden van al het cijfergeweld is het onvermijdelijke gebeurd waar ik al enkele keren over heb geupdate. Mijn schoonvader is helaas overleden, het trieste is dat dit nog voor dat de baby geboren is en hij deze niet heeft kunnen zien. Het is pijnlijk, moeilijk en triest, maar zo is het wel en daar zullen we mee moeten leven.

December begon het

De kerstvakantie was een bewogen vakantie, ik heb er al eerder over geblogd. Het was een periode waar we zin in hadden en waar we ook met zo’n alle aan toe waren door drukte en eerdere miskramen te kunnen verwerken, maar zoals altijd besloot het leven anders. Het ging niet lekker met de schoonvader tijdens de kerst, hij had last van zijn benen, sleepte ermee en voelde zich niet erg goed. Hij zou een afspraak maken met de dokter om er eens naar te laten kijken maar dacht dat het niet zo ernstig was.

 

Het lot besloot anders, want de dag na kerst kreeg hij een herseninfarct of TIA, het is nooit helemaal helder geworden. Maar duidelijk was wel dat hij een deel van zijn lichaam niet meer goed kon bewegen. De trap oplopen lukte niet meer en zijn been was alleen maar erger geworden, bovendien was zijn arm aan dezelfde zijde ook dezelfde symptomen gaan tonen. 

Het ziekenhuis werd erbij gehaald, maar concludeerde dat het één van beide bovenstaande opties was geweest. De oorzaak moest echter achterhaald worden en dat heeft geduurd tot eind januari waarbij ook duidelijk werd gedurende het traject dat hij niet meer zelfstandig thuis kon wonen omdat de symptomen erger en erger werden. Sterker nog, de verlamming aan één kant was volledig geworden hij bleef daarmee in het ziekenhuis.

Dat is vervelend en erg, maar de uitslag van de diagnose was nog veel erger. Want er werd ons verteld dat er niets te doen was aan de hersentumor die gevonden was. 

Daarop hebben we besloten een echoapparaat te halen, waarvan we het bestaan niet wisten, zodat we op locatie aan de schoonvader de kleine in zijn dochter haar buik konden laten zien. Een prachtig moment voor ons allen waarbij zijn kleindochter in wording heeft kunnen zien spartelen.

Februari

De maand januari stond in het teken van het vinden van de diagnose, en vele ziekenhuisbezoekjes. Februari stond bekend als, wat nu, en vooral waarheen. Gelukkig hebben we hier hulp gehad van het ziekenhuis en hebben we, na wat verkeerde adviezen en verplaatsingen, een verpleeghuis gevonden waar hij terecht kon en waar de schoonmoeder makkelijk heen kon. Eenmaal daar merkte we echter dat de aftakeling echt hard ging. Waar we in december en januari nog gewoon normaal met elkaar konden praten over allerlei zaken was het in februari een hoopje ongeluk, die niet meer vrolijk in het leven stond en hadden we het vermoeden dat hij zelf ook al niet meer wilde. Begrijpelijk ook, want als je weet dat je nog een aantal maanden hebt en je bent verlamd aan één kant waardoor je volledig afhankelijk bent van andere worden de dagen erg lang en eentonig. 

Verder zagen we naast mentaal ook fysiek achteruitgang. Waar eerst met fysio er nog wel verbetering was te zien was dit nu gestopt en zag je aan alles aan hem dat de spieren verdwenen waar je bijzat waardoor alles steeds moeizamer werd. Tot overmaat van ramp werd zijn zicht ook nog slechter en kon hij ook zijn kleindochter amper herkennen. 

We zijn die maand toch op wintersport gegaan omdat het “stabiel” leek te zijn en we echt ook zelf even toe waren aan een rustweek en uit de hectiek. Dat hebben we in goed overleg ook gedaan en zijn daar zeker van opgeknapt.

Maart

Toen we terugkwamen van wintersport konden we helaas niet snel langsgaan, want het Norovirus waande zich door het verpleeghuis. Iets waar je als mijn vrouw, zwanger, niet wilt zijn om diverse redenen. We dachten echter dat hij dit niet zou overleven omdat het echt niet goed ging. Wonder boven wonder was hij  er snel bovenop maar fysiek was hij daardoor wel uitgeput en werd het duidelijk dat hij echt nog maar een paar uurtjes per dag wakker kon zijn voordat hij wegzakte.

We hebben daarom toen ook besloten een wens van hem in te laten gaan door hem naar huis mee te nemen zodat we een ouderwetse middag konden borrelen in het huis waarin hij zolang had gewoond. Hij was er al sinds december niet meer geweest en het was een mooi moment voor ons allen om toch nog een keer zo gezamenlijk thuis te zitten.

We hadden ook besloten dit vaker te doen, voor zover dat kon, en hem nog wat andere uitjes te laten bedenken wat hij graag wilde. Want het leek, afgezien van de vermoeidheid, erop dat het in stabiel vaarwater was gekomen.

April

En toen kwam april. Het ging door waar maart eindigde. We waren druk bezig met het regelen van wat uitjes en natuurlijk gewoon op bezoek gaan, maar we merkte dat er toch weer een verslechtering te merken was. De vermoeidheid had de boventoon en de wil om te leven zakte langzaam weg. Waar er eerst nog iets van een gesprek mogelijk was, waren de antwoorden nu kort en bondig en was er geen interesse, geen contact en geen wil om te praten.

Dit vond ik erg pijnlijk en moeilijk. Helaas bleek achteraf dat dit ook de laatste keer dat ik hem heb gezien en gesproken, toen ik wegliep heb ik nog tegen mijn vrouw gezegd dat ik het niet wist of hij het niet had opgegeven, maar we probeerde nog een verklaring te zoeken in het feit dat hij ook niet meer zo goed kon zien.

De week van pasen wilde we hem verassen op eerste paasdag door wat lekkers mee te nemen en samen met zijn kleindochter wat eieren te schilderen, maar de avond ervoor werden we gebeld dat hij ziek was geworden en dat het niet goed ging. Het leek een kleine verkoudheid te zijn, maar al snel werd duidelijk dat de verkoudheid zich ontwikkelde in een longontsteking. We zijn die dag toch naar hem toe gegaan maar hij was al aan het wegtrekken. Mijn vrouw heeft nog wel reacties uit hem gekregen toen ze hem iets vroeg, handen knijpen, maar na die ochtend is hij weggezakt in een coma en er nooit meer uitgekomen. 

De antibiotica die hem was gegeven mocht niet baten en hij zakte dieper in een diepe coma waar hij drie dagen later van is overleden. 

De nasleep

Het was een vreselijk tafereel waar we de nodige tranen om hebben gelaten, maar waar we ook dankbaar moeten zijn om de tijd die ons nog resteerde met hem. We hebben nog goede gesprekken gehad en we hebben toch nog wat wensen in vervulling mogen laten gaan. Zoals het nu ging, ging het ook niet veel langer en eigenlijk was dit de beste methode om te gaan. Het schijnt namelijk geen pretje te zijn als je steeds meer niet meer kan en je letterlijk een kasplantje wordt bij een hersentumor. Hij heeft er niets van gevoeld met het wegzakken en zijn dierbaren zijn om hem heen geweest toen hij zijn laatste adem uitblies. 

Het is goed zo.

Persoonlijk vind ik het jammer dat hij in december direct verlamd raakte, ik had hem nog een mooie laatste drie maanden gegund waarin hij een YOLO moment had kunnen hebben en zelf de regels had kunnen opstellen wat hij zou willen en kunnen op zijn eigen tempo en manier in plaats van op deze manier. Ik durf ook wel te stellen dat hij dan langer zou hebben geleefd dan nu.

Daarnaast is het erg jammer dat hij zijn ongeboren kleindochter niet heeft kunnen zien en zijn daarom extra blij dat we toen hij nog wel aanspreekbaar was een echo van de kleine hebben kunnen laten zien.

En nu zijn we volop bezig met alles regelen. Na de begravenis nemen we even een moment pauze en zullen daarna verder gaan met de overige zaken regelen die er allemaal bij komt kijken. 

Gevolgd door het volgende moment, namelijk de geboorte van mijn tweede dochter, want ook dat zit er bijna aan te komen. Een moment om naar uit te kijken na alle ellende van de afgelopen anderhalf jaar met miskramen en nu overlijden van mijn vrouw haar vader. We hebben dan ook besloten het te vieren en echt te gaan genieten van die periode, want onze eerste dochter is geboren in het weekend van de eerste lockdown van corona waardoor die kraamperiode ook, bijzonder, op zijn best gezegd genoemd kan worden.

Leven en dood staan dicht bij elkaar, maar het is wel duidelijk dat onze tijd op dit stukje planeet niet vanzelfsprekend is. Geniet van de tijd dat je hebt, want voordat je het weet is het voorbij. Het zet het leven weer in een duidelijk perspectief en genoeg stof tot nadenken wat wij nu zelf echt willen.

Veel om over te peinzen en veel om over te schrijven. Maar nu eerst een hoofdstuk afsluiten en een nieuwe beginnen.