Ik word weer papa!

 Laten we deze maandagochtend beginnen met leuk nieuws! Want ik wordt weer Papa! We zijn inmiddels 14 weken onderweg en alle signalen staan op groen!

Niet alleen maar mooi nieuws maar ook een hoop ellende vooraf

Voor de oplettende lezer is het een tweede keer in korte tijd om dit te lezen. Maar helaas hebben we ook twee miskramen/vroeggeboortes gehad.

Vorig jaar november was de eerste miskraam. Het bleek na zes weken niet levensvatbaar en helaas zonder hartslagje. Op zich niet erg, maar man o man, wat is zo een miskraam heftig. Zowel psychisch als lichamelijk. Zo kwam niet alles er vanzelf uit en heeft het lichaam van mijn vrouw een hele heftige reactie daarop gehad waar ze weken last van heeft gehad tot het laatste natuurlijk zijn uitweg had gevonden. Van flauwvallen tot  compleet wegtrekken en echt niet meer kunnen. Vreselijk om te zien en ook weten dat je er niets aan kan doen. Toch schaarde we dit onder weg hebben. Maar je wordt met je beide benen op de grond gezet dat het niet alleen maar feest is.

Een tweede poging

Na maanden, vele bloedonderzoeken en het gevoel dat alles weer op orde was deden we nog een poging. Dit keer hadden we er ook weinig vertrouwen in, want mijn vrouw had vele bloedingen maar ons werd keer op keer verteld dat er niets mis was met de baby en alles goed was.

We waren er niet gerust op, maar na de 13 weken echo, waarop alles wederom weer goed was en een goede NIPT uitslag moesten we dan toch omarmen dat we echt nog een kindje kregen. Dat was ook de dag dat ik blogpost maakte, het iedereen vertelde en ons in een “positieve” mindset zette… En dat had ik beter niet kunnen doen, want in de avond ging het mis. Mijn vrouw voelde al vreemde dingen maar we gooide het onder vroege bandenpijn. De ochtend werden we wakker en heeft mijn vrouw helaas het kindje verloren toen ze naar de wc ging. Het verhaal erna zal ik jullie besparen, maar een ziekenhuisbezoek, operatie en nog meer poespas was hoe onze dag begon naast een vreselijke pijn dat we wederom een miskraam/vroeggeboorte hebben gehad. 

Ik kan niet beschrijven hoe dat gevoel is noch hoeveel het je toch stiekem raakt en hoe lang je ermee rondloopt. Vooral deze tweede was erg cru, omdat we zo ver onderweg waren en iedereen zei dat alles goed was. 

Drie keer is scheepsrecht?

Na enkele maanden durfde we het nog eens aan, en dat is waar we nu zijn. We zijn 14 weken onderweg. Hebben geen signalen zoals de vorige zwangerschap, een goede NIPT op zak en moeten nu toch ook gaan toegeven aan onszelf dat het echt zo is dat we weer papa en mama gaan worden. Ik kan je vertellen dat we niet op een roze wolk leven zoals bij onze allereerste. Sterker nog, we zien het als een zakelijke transactie. We doen de moetjes, maar zijn er nog niet “blij” om. Ook omdat we weten dat het simpelweg elk moment mis kan gaan. Tragisch en somber, maar soms verlangen we erg naar de naive instelling bij onze eerste. Alles was leuk en zorgen kende we niet. Dat is nu wel anders.

Toch zijn we wel blij, we hebben het ook onze dochter verteld en die is ook enthousiast dat ze grote zus gaat worden. Nu is het alleen zaak dat wij onszelf eraan overgeven.

In ieder geval positief nieuws op deze maandagochtend! En dat houdt ook in dat er ongetwijfeld weer wat “baby” blogs komen qua besparen en inzichten.