Carrière op een kruispunt
Ik blogde er al eerder een aantal keer over. Maar er moest wat veranderen op het werk. Ik ben persoonlijk best stress gevoelig ben ik achter gekomen (hoewel ik erg goed ben in het maskeren daarvan). Maar er broeide behoorlijk wat werkstress onder water. Waar ik iets aan moest doen.
Nieuwe functie
Er was mij een nieuwe functie aangeboden waar ik in eerste instantie zeker ook achterstond omdat het goed zou zijn voor mijn carrière en persoonlijke ontwikkeling. Dit was al een tijd geleden naar voren gekomen en ik wilde daar vorm aan gaan geven. Echter met het verlopen van de tijd merkte ik dat mijn enthousiasme kleiner en kleiner werd om hierin mee te gaan. Sterker nog, het begon me zelfs tegen te staan om deze stap te gaan maken en dat zorgde voor stress.
Redenatie
Zonder al teveel in detail te treden waren er wel een paar belangrijke persoonlijke redenen waarom ik er steeds minder voor voelde. Maar één van de hoofdredenen was toch ook wel deze corona periode ervoor heeft gezorgd dat ik mijn prioriteiten in het leven heb zien veranderen. Ik heb heel veel na kunnen denken wat ik nu echt wil, waar ik naartoe wil gaan en hoe ik daaraan vorm wil geven. En de stap die mij werd aangeboden paste daar niet meer in hoewel, na reflectie met veel mensen, dit echt een onwijs mooie stap voorwaarts zou zijn en ze mij voor gek verklaarde om het niet te doen. Mede daardoor was de keuze ook zo moeilijk.
Tegen de stroom in
En dat zegt het denk ik dan ook helemaal. Ik wilde tegen de gevestigde stroom in, want het is niet meer mijn doel om de belangrijkste, meest verdienende, invloedrijke of speciaalste persoon te zijn, hoewel dit vroeger wel zo was en ik graag wilde blijven groeien in functies. Belangrijkste nu is dat ik plezier wil hebben in het werk waarmee ik bezig ben en ondertussen niet vergeten dat er ook nog andere dingen in het leven zijn die veel belangrijker zijn en waar ik mij mee bezig wil houden die maatschappelijk gezien veel meer invloed hebben zoals bijv mijn schuldhulpverlening traject, of simpelweg het familieleven thuis. Ik ben tevreden waar ik mij nu bevind en heb daar consensus mee. En die bewustwording was voor mij een moment van berusting waarbij alles op zijn plaats viel. Want ik had het gevoel dat ik juist ongelukkiger zou gaan worden van de nieuwe functie. Status en salaris alleen is geen motivator meer voor mij, want ik heb al een savingsrate van 60% en soms hoger... Met meer salaris betekent dat alleen maar een hogere savingsrate waar ik niet veel gelukkiger van wordt. Voor respect en invloed hoef ik het ook niet te doen, want in mijn huidige functie is dit voor mijn doen prima op orde. En je speciaal voelen? Dat heb je zelf helemaal in de hand!
Knoop doorgehakt
Met deze kennis (en natuurlijk nog wel meer redenen, maar zoals gezegd, zonder teveel in details te treden) heb ik dan ook de knoop doorgehakt en heb ik besloten de nieuwe functie af te slaan. Het was een zucht van verlichting toen ik dit deed en dat zorgde voor bezinning en acceptatie. Er viel een zware last van mijn schouders om niet mee te gaan in de meer, meer en harder harder cultuur waarin we ons steeds meer bevinden, en waar ik stiekem toch wel vatbaar voor ben geweest in het verleden. Een cultuur waar als je niet erin meegaat gezien wordt als afvaller, luilak of simpelweg nietsnut. Ik merk dat ik door deze stap te zetten juist een stap in de richting van betere zelfontplooiing heb gezet in plaats van hoe de buitenwereld vind hoe ik mij moet gedragen. Sterker nog, als ik erover nadenk heb ik al zoveel stappen gezet in een richting die niet “gewoon” is voor de buitenwereld dat dit juist ook de reden is waarom we ons nu bevinden in de positie waarin we dit soort keuzes kunnen maken en FIRE als doel kunnen stellen, en ook al behoorlijk ernaar op weg zijn.
Uit de ratrace
Nu ik uit de ratrace omhoog ben gestapt kan ik ook mij meer gaan richten op de horizontale verbreding qua carrière. En dat is iets waar ik dit jaar ook stappen mee wil maken. Meer terug kunnen geven aan de samenleving en ondertussen blijven werken aan FIRE, en een fijn en gelukkig gezinsleven. Want als iets duidelijk is geworden in deze coronatijd is het wel dat als je thuisbasis niet op orde is, je nergens gelukkig kan voelen. Geluk thuis zorgt ook voor geluk op de werkvloer (thuiswerkplek) en vice versa.
Heb jij wel een op een carrière kruispunt gestaan en hoe ging jij ermee om?
Reacties
Ik zelf ben geen carrièretijger, ik werk mijn uurtjes, vind mijn werk wel erg leuk. Als ik het druk heb werk ik meer, maar die noteer ik wel als overuren. Mijn salaris is niet erg hoog, ben er redelijk tevreden mee maar ik weet ook dat mijn werkgevers er wel op verdienen. Wat logisch is want anders hebben ze niks aan je, maar het staat niet in verhouding als ik met mijn extra uren niks zou doen en het hun hou. Er is een mogelijkheid dat ik intern ook een andere functie kan krijgen, maar door omstandigheden ben ik daar nog niet achteraan gegaan. Het heeft in die zin ook niet zoveel haast en met het thuiswerken is het ook lastiger om het op te gaan pakken. Ik zal daar dan ook een studie voor moeten doen en op dit moment krijg ik dat niet rond qua tijdsverdeling werk/thuis.
groet Janneke
Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen probleem met meer uren maken, sterker nog ik doe het met plezier. Maar deze nieuwe functie zou het alleen maar versterken. Vandaar dat ik ook zeg, het was een mooie uitdaging, maar in mijn huidige levensfase zit ik er gewoon niet op te wachten.
Verder over je punt van aangekeken erop worden om nee te zeggen... Tja, wellicht. Maar ja wat doe je eraan. Daar heb ik mij allang bij neergelegd, dan kan het alleen maar meevallen.
Dus... ik heb het uiteindelijk ook niet gedaan. En dat was voor mij ook een goede stap.
En het is één van de voordelen van financieel onafhankelijk(er) zijn, niet waar? Je mag je eigen carrièrepad uitstippelen. Je mag best een beter betaalde functie aannemen als die je leuk lijkt, maar het hoeft niet als het alleen voor het geld zou zijn.
En ook bij ons/mij is de corona-crisis een eye-opener geweest. Ik ambieer ook niet langer om hogerop te komen of een belangrijkere functie te krijgen. Nu is dit bij mij ook lastig, want ik heb maar 1 iemand boven mij in de organisatie. Maar ook zijn functie ambieer ik niet meer. Ik ben nu bezig met "the end game", de laatste anderhalf jaar hard werken en offers brengen en daarna ben ik FIRE als het gaat zoals het moet gaan. Een decadente positie, dat besef ik.
Ik kijk dan ook uit naar mijn FIRE moment, al is dat in mijn misschien idiote bedrag in vergelijking met wat jij enkele maanden aangaf, al dichterbij dan ik durf te dromen.
Nu moet ik daar zelf nog even klaar voor zijn ;-)
Goede beslissing en is erg herkenbaar. Eind vorig jaar ben ik ook op zoek gegaan wat ik wilde. Veel managers die tegen me zeiden "je kunt beter dit of dat doen als vervolgstap" heb ik uiteindelijk genegeerd. Je kunt beter je eigen wegen inslaan, dan doen wat anderen van je verwachten. Aan het einde van de dag/rit moet het bij jou passen en moet je er een goed gevoel bij overhouden.