De tweede lockdown en de impact op ons

 Weer eens een persoonlijke post op dit blog, want naast al het positieve cijfergeweld dat ik deel zijn we ook maar mensen van vlees en bloed die ook maar hun best doen om het hoofd boven water te houden.

De eerste lockdown

Om het verhaal wat meer duiding te geven is het goed om even terug te gaan naar de eerste lockdown. Paniek in de wereld, niemand die wist wat er precies ging gebeuren of waar het heen zou gaan. Maar wij hadden wel andere dingen aan ons hoofd. Mijn vrouw was hoogzwanger! En ten tijde van de aankondiging van de lockdown waren wij in het ziekenhuis, waar mijn vrouw aan het bevallen was. Het ging allemaal langs ons heen. Het enige opmerkelijke wat ons daar specifiek bij bleef was dat het ziekenhuis personeel alle alcohol flesjes en desinfectie middelen wegnam ui de kamers omdat deze gejat werden. Wij lachte erom want hoe zot kan het zijn.

Ik was vooral blij dat ik bij de bevalling van mijn vrouw mocht zijn, want ook daar gingen strengere regels voor gelden, bezoek was niet meer welkom en kraambezoek hadden we zelf al bedacht dan maar uit te stellen (hoe naïef achteraf). 

Eenmaal thuisgekomen hebben we de kraamzorg gebeld, die gelukkig nog wel kwam, maar met wat regels (geen bezoek, etc). Het was een aparte ervaring zullen we maar zeggen. Maar het deerde ons niet, want we gingen slapeloze nachten tegemoet en hadden een nieuwe taak erbij gekregen, waarbij ik zelf ook vrij was. Wat kon ons deren in deze bubbel.

De maand vloog voorbij, en ik ging weer aan het werk (vanuit huis). Het viel mij zwaarder dan gedacht, maar we bevonden ons nog steeds op de roze wolk. Mijn vrouw was nog steeds vrij en dat kwam goed uit waardoor ik mij op mijn werk kon focussen, en toch een hoop mee kreeg hoe onze dochter opgroeide.

Achteraf gezien een prachtige tijd, met natuurlijk een paar rare momenten, zoals bijv een thermometer die je niet kan vervangen voor je dochter, of de ontsmettings alcohol die nergens te vinden is en toch echt nodig is als je een kleine baby hebt....... 

Maar de eerste lockdown is voorbij gevlogen waar we weinig tot geen ongemak ervan hebben gehad op de standaard zaken na. We hadden geen last van de kinderopvang, school of andere zaken van combineren van werk en oppassen.

Tweede lockdown

Echter de tweede lockdown was anders. Ik en mijn vrouw hadden het druk, erg druk op werk en we keken erg uit naar de kerstvakantie. Want in die kerstvakantie zouden we twee dagen wel opvang hebben, maar zelf vrij zijn! Voor het eerst dat jaar zouden we samen iets kunnen gaan ondernemen en even afstand kunnen nemen van het thuiswerken, opvang en andere taken. Tot rust komen. Ik keek er zo naar uit dat de klap van de tweede lockdown ook erg hard aankwam. Ik heb gescholden, gevloekt en zelfs een traantje erom gelaten. Iets wat totaal niet in mijn natuur zat, maar ik was op...... En ik zag de twee dagen van rust zo aan mijn neus voorbij vliegen.

Na wat zelfreflectie, en het feit dat wij alsnog niet mogen klagen kwam ik wel weer tot rust, maar dat de lockdown langer dan december zou duren was al iets dat in mijn hoofd rondspeelde. Dat zou betekenen dat we moesten gaan werken en oppassen tegelijkertijd.... Hoe dan kwam nog in mij op. Een baby van 10 maanden kan je niet voor een tv zetten, kan zichzelf max 5 minuten vermaken en slaapt ook nog maar 2x per dag. Samen met mijn vrouw heb ik dan ook afgesproken dat zij de ochtenden zou oppassen en ik de middag om in ieder geval gegarandeerd een halve dag te kunnen werken. Zoals jullie begrijpen betekent dat simpelweg dat je de avonden ook gaat werken. En ik kan je vertellen, dat is niet goed voor je gemoedstoestand als je eigenlijk de hele dag al in touw bent om alle ballen in de lucht te houden en geen vrije tijd meer over houdt.

Nu zijn wij natuurlijk niet de enige hierin geweest, maar wij hebben het wel als erg zwaar ervaren om dit vol te houden. Sterker nog, eind januari was er een punt dat we allebei gebroken waren, er tranen zijn gevloeid en we beide zeiden dat we het zo niet gaan volhouden.

Het roer moest om. De avonden werken probeerde we tot een minimum te beperken. We gaven ons over dat werk simpelweg niet af kwam (totaal tegen onze natuur in) en de to-do lijstjes groeide. Maar het zorgde er wel voor dat we meer tijd hadden om tot rust te komen in de avond. Een soort bewustwording. Hoe blij waren wij dan ook dat de opvang weer open kon. En als bonusklapper dat er ook nog sneeuw aankwam!

Deze week

Het moge duidelijk zijn, het heeft een flinke wissel op ons getrokken en het is moeilijk dat uit te kunnen drukken op papier. In ieder geval heeft het mij ook weer dichter bij mijzelf gebracht wat ik belangrijk voor mijzelf vind. Zo heb ik op het werk nog een aantal dingen gewijzigd waardoor ik de druk (die ik mijzelf op had gelegd) heb weten af te stoten. Sinds ik dat heb gedaan is mijn werkleven een stuk rustiger geworden en baal ik ervan dat ik dat niet eerder heb geregeld. 

Het is goed zoals het nu is en daar heb ik vrede mee. Mijn vrouw is ook in zo een fase, maar is er nog niet helemaal uit hoe ze er invulling aan kan geven. Dit gaan we hopelijk dit jaar helder krijgen om te voorkomen dat wij, bij een eventuele 3de lockdown, weer ons zo gaan voelen.

Hoe is het bij jullie gegaan deze tweede lockdown?