Uit de rat-race stappen?

 Het is de laatste tijd onrustig geweest op werkgebied bij Luxe of Zuinig in huis. Zo onrustig dat ik en mijn vrouw veel gesprekken hebben gehad over het reilen en zeilen qua baangarantie en FY-money. We zijn er nog niet over uit, maar hebben wel serieus twijfel over de huidige gang van zaken. Wat zijn onze overwegingen en waar denken we aan?

Onrustig

Zonder al teveel in detail te treden is het op ons beide werk onrustig. Zo geldt er voor mij dat ons bedrijf behoorlijk op de kop aan het gaan is. Reden hiervoor is dat de investeerder zich aan het voorbereiden is op verkoop van ons bedrijf waarbij het zijn doel is om uiteraard zijn investering plus winst eruit te halen. Om dit te doen gaat het boekwerk op zijn kop en worden korte termijn keuzes gemaakt die positief bedragen aan deze realisatie.

Positief nieuws zou je zeggen, en gedeeltelijk is dat ook zo, want af en toe de platte boender door het huis heen te trekken heeft echt nut. Echter zit er aan de korte termijn keuzes ook een serieus nadeel. Ze zijn, zoals de naam al aangeeft, goed voor de korte termijn maar helaas zeer slecht voor de lange termijn. 

In mijn geval zijn de genomen keuzes reden tot krabben op mijn achterhoofd of ik er wel achtersta. Ik heb mij hoorbaar gemaakt, tot aan exco niveau, over de te nemen keuzes en de risico's die eraan vast liggen voor de continuïteit van het bedrijf op de lange termijn. Deze zijn gehoord, bevestigd, maar alsnog is de keuze genomen om door te gaan.

Dit op zich is natuurlijk niet erg, sterker nog, dat betekent dat ik mijn werk heb gedaan en dat andere mensen wel bereid zijn dit risico te nemen waar ik mij naar te schikken heb. Dat is ook normaal waar ik een pas terug neem en de genomen keuze zo goed mogelijk probeer uit te voeren dat het een minder slechte keuze wordt. 

Deze keer stuit dit mij echter tegen de borst omdat er naast deze keuze ook sprake is van een re-organisatie die al maanden geleden is aangekondigd en ook al maanden geleden uitgevoerd had moeten zijn. Dit is nu wederom uitgesteld omdat er hogerop nog een extra reorganisatie komt. Ondertussen wordt er aan de onderkant wel al gesneden en wordt de rest half overgezet qua organisatie structuur zonder dat er sprake is van een echter reorganisatie. De effectiviteit is dan ook ver te zoeken, zeker omdat er nu al aangekondigd is dat die genoemde reorganisatie in de zomer van 2024 dan echt gaat plaatsvinden waardoor de organisatie wederom op zijn kop gaat staan.

Hiermee hebben we de laatste maanden van 2023 verloren qua productiviteit door onrust, gaan we 2024 in met een verlaagde capaciteit doordat rollen anders worden wat zeker nog een paar maanden gaat duren. Om vervolgens in de zomer wederom te reorganiseren met nogmaals enkele maanden van verminderde productiviteit.

Uiteraard is dit alles in combinatie met grootse plannen in 2024 die op zichzelf al onrealistisch zijn maar door bovenstaande totaal onmogelijk worden om ook maar in de buurt van te komen. Daarnaast is er geen meer jaren plan of strategie waar we heen willen en elke keer als ik ernaar vraag is het een goede vraag waar nooit antwoord op komt.Daar bovenop komt dat mijn rol ook ter discussie staat en ik geen positie momenteel zie waar ik graag heen wil of kan, ook niet na de reorganisatie. 

Goed, het lijkt me helder dat ik erg ontevreden hierover ben en ik ook niet echt een oplossing zie, hoewel ik normaal vrij positief ben.

Voor mijn vrouw geldt dat ze in een soortgelijke modus zit. Haar bedrijf is dit jaar overgenomen door een concurrent en ze krijgen op 1 januari 2024 te horen of ze mogen blijven of niet. Haar rol bestaat niet bij het bedrijf dat haar heeft opgenomen en er is al uitgesproken dat ze ook niet de noodzaak ervan zien. Nu heeft ze via via wel al gehoord dat ze een andere rol gaat krijgen, echter speelt ook mee dat de locatie van haar bedrijf gaat sluiten. Hierbij is saillant detail dat het kantoor van het andere bedrijf op 250+ km van ons huis staat.

Daarnaast heeft ze te horen gekregen dat per 1 februari ze 100% op kantoor moet werken en niet meer thuis mag werken. De redenatie daarvoor is niet vanuit efficienty, maar omdat het hun company policy is.

Zeker in haar rol, waarbij ze met de hele wereld belt en met een hoop tijdzones te maken heeft, is dat natuurlijk een aparte. Zeker omdat ze geen directe collegas heeft…… Voor wie ga je dan naar kantoor… Qua vertrouwen is het dus al een behoorlijke sneer naar de werknemers toe in ieder geval. Bovendien, ze kunnen toch moeilijk verwachten dat een medewerker 250+ km gaat reizen….. 

Verder zijn de gesprekken die ze heeft met het management nou ook niet zo denderend en is het echt een andere wind die er in het bedrijf waait. Allemaal redenen waardoor ook zij aan het twijfelen is of ze wel wilt blijven.

Hoofdbrekens en keuzes

Voor mijzelf geldt dat ik altijd heb gezegd dat als ik niet meer met een glimlach aan het werk ga het een moment is om afscheid te nemen van het bedrijf. Daar is nog geen sprake van, maar een gefrons de wenkbrauw blik begint wel steeds vaker naar voren te komen dan de lach. Het werk an sich vind ik leuk en kan ik nog mijn ei in kwijt. Bovendien heb ik altijd gezegd dat als ik stop met deze functie ik echt iets totaal anders ga nemen qua rol. Het liefst echter pas op het moment dat ik FI ben zodat inkomen minder belangrijk is.

Voor mijn vrouw geldt dat ze purposeful werk wilt doen in een bedrijf die maatschappelijk belang dient. Dat doet ze nu, maar ze geeft ook zelf aan dat ze graag minder stress wilt hebben en lokaal wilt werken zeker nu de kinderen nog klein zijn en daar van kunnen genieten. Dat mag dan ook enigszins simpeler werk zijn. Voor haar maakt het FI gedeelte totaal niet uit, zeker omdat ze weet dat we samen er vast wel uitkomen en ons uitgave patroon sowieso al gematigd is.

We hebben hier lange gesprekken over gehouden wat voor ons nu belangrijk is. Zo heb ik ook weer eens onderstreept dat ik eigenlijk graag met de fiets naar het werk wil kunnen wat wederzijds geldt voor mijn vrouw. Lokaal werken is hierbij een must. Gelukkig is er genoeg werk in de buurt dus daar voorzie ik geen problemen in. Wel voorzie ik problemen in het soort werk. Mijn vrouw is daarin makkelijker dan ik. Ze zou het bijv geen probleem vinden om een winkel te werken, waarbij het soort winkel nog ter discussie staat. Dat zie ik mijzelf dan weer niet zo snel doen. Maar wat dan wel? Richting de financiële hoek heb ik altijd gezegd, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ondanks mijn certificaten op budgetcoach en schuldhulpverlening ik een eigen bedrijf daarin te bekrompen vind. Ik vind het ergens onterecht om iemand daar geld voor te vragen aangezien dit nu juist het probleem is dat mensen hebben en ik ze graag vanuit de gratis kant wil helpen. Dan kom je al snel terecht bij een gemeente waarbij je gratis de hulp kan aanbieden en alsnog via de gemeente je geld ontvangt. Maar ik weet niet of ik er klaar voor ben om al die keuze te maken en dat zijn overwegingen die goed moeten worden afgewogen.

Kerstvakantie periode van keuzes of op zijn minst bezinning

De conclusie van bovenstaande is dat we beide stiekem wel toe zijn aan wat anders, waarbij mijn vrouw verder is dan ikzelf. We hebben daarnaast ook besloten om de keuze over het jaar heen te trekken. Vooral ook omdat mijn vrouw het officieel pas in het nieuwe jaar te horen krijgt. Maar ook omdat het in mijn geval een radicale keus een andere kant op gaat zijn, waarbij ik nog niet weet of ik klaar ben om mijn huidige werk los te laten.

Financiën zijn daarbij één ding, want het zou betekenen dat we beide hard achteruit zouden gaan in salaris. Maar ook de keuze om voorgoed vaarwel te zeggen van mijn huidige sector is iets waar ik nog niet zeker van ben. 

Het zijn behoorlijke keuzes en behoorlijke afwegingen. In ieder geval heb ik voor nu mijn werk kunnen sturen richting een kant waar ik iets meer achtersta zodat ik mij daar op kan focussen, echter het fundament waarop dat rust is nog niet stabiel en lijkt juist meer af te brokkelen hoe verder de tijd gaat. Ik hoop dat in het nieuwe jaar dit helderder wordt en ik daarbij een weloverwoge keus kan maken.

Wordt vervolgd.