Leven in een gouden kooi

 Luxe of Zuinig heeft in het paasweekend zijn gedachte eens op een rij gezet. Want met het lange weekend kwam er ook de gedachte bij hem op waarom ik doe wat ik doe en of ik niet mijzelf gevangen hou in een zelf bedachte gouden kooi. Lees mee met mijn gedachtes en oordeel zelf.

De befaamde gouden kooi

De trouwe lezer weet dat Luxe of Zuinig al meer dan 10 jaar zijn huishoudboekje bijhoudt en open en eerlijk deelt wat er verdiend wordt. Dit loopt in diezelfde periode ook behoorlijk op en blijft nog steeds aanzienlijk stijgen. Door de jaren heen zijn hier extra perks bijgekomen door promoties en secundaire arbeidsvoorwaarden die veranderen (denk aan bonus percentage en leasevergoeding e.d.). Het zorgt ervoor dat Luxe of Zuinig weinig te klagen heeft over zijn salaris, en zeker niet als je dat afzet tegen de 32 uurs week die ertegenover staat.

Kan het beter? Ongetwijfeld, maar ik ben al jaren geleden opgehouden om mijzelf te vergelijken met andere mensen. Je wordt er namelijk niet gelukkig van en het kan altijd beter meer of anders. Zeker in het begin van mijn carrière was dit moeilijk, maar inmiddels heb ik het helemaal los gelaten. 

Als we de feiten op een rij zetten werk ik in een functie die niet snel “overbodig” wordt omdat ik de gaten vul die andere mensen achter laten en mensen, sry dat ik het zeg, van nature “lui” zijn specifiek op het werk. Na al mijn jaren van werken is mijn ervaring dat het meerendeel van de werknemers de dag uitzingen zonder zich echt in te willen zetten of trots te zijn op wat ze doen. Ze leven van paycheck tot paycheck en vinden het allemaal prima. Uiteraard zijn er ook uitzonderingen en van die mensen krijg ik dan ook energie en motivatie om mijn werk te doen. Bovendien is het leuk dat je hierdoor divers werk doet, binnen dezelfde richting uiteraard, en veel onderwerpen de revue passeren die binnen een organisatie aan bod komen. Dat gaat van legal, Finance, marketing, sales, security, logistiek, operatie en IT tot nou ja bedenk het maar. 

Dit is ook de reden waarom ik nog steeds bij het bedrijf ben, gedreven door de diversiteit van de onderwerpen, nieuwe zaken leer en de energie van de mensen die er echt voor gaan (en ik mijzelf mee omring) probeer ik met dezelfde energie mijn werk uit te voeren. Dat in combinatie met het leuke salaris en de perks die daarbij zitten voelt werk niet aan als werk maar neigt het met vlagen naar een hobby. Natuurlijk niet altijd, want ook ik heb soms onderwerpen waar ik echt een hekel aan heb of met tegenzin aan moet beginnen. Maar vaak weet ik dat om te vormen tot iets positiefs zodat bij het resultaat ik toch trots kan terugkijken of wat er staat.

Met de verhalen van vrienden, familie weet je dat je het eigenlijk helemaal niet zo slecht hebt en dat je feitelijk je eigen gouden kooi heb gecreëerd waar je niet zomaar uit ontsnapt, als je dat zou willen.

Veranderingen

Zoals altijd zit er een verhaal achter waarom opeens deze gedachtes bij mij naar boven komen of ik mijzelf nog wel op de juiste plek vind zitten. Hier zijn meerdere redenen voor.

Zo is er het onderdeel van de collega’s. De markt is veranderd, en zoals wel vaker vertrekken de “goede” mensen zodra de markt gunstig is om over te stappen. Dit is ook bij mij gebeurd met als gevolg dat het groepje mensen die voor werkplezier zorgt kleiner en kleiner aan het worden is. Een belangrijk onderdeel van je werk.

Ten tweede zijn we in drie jaar tijd nu een tweede keer overgenomen. De eerste keer door een bedrijf in dezelfde branche wat resulteerde in een interessant integratieproject van enkele jaren. Die weliswaar een andere visie had, maar toch voor werkplezier zorgde omdat het iets unieks was om mee te maken in je werk.

Deze tweede keer is het bedrijf dat ons heeft overgenomen weer overgenomen door een investeringsmaatschappij. En tja, ik heb daar zo mijn twijfels bij de motivatie hierachter. De befaamde mooi weer show heeft natuurlijk ook bij ons plaatsgevonden dat niets wijzigt en dat alle neuzen dezelfde kant op staan. Maar als je iets hoger de organisatie in gaat hoor je toch ook andere geluiden wat er allemaal gepland is. Logisch ook, nieuwe eigenaren betekent ook een nieuwe strategie. Maar de strategie van een investeringsmaatschappij is nooit in het belang van het bedrijf getuigen eerdere overnames zoals bijv van de Hema.

Daarnaast nemen mensen “opeens” ontslag terwijl er eerder gecommit is om aan te blijven voor een x periode en beginnen er ook scheuren in de mooi weer show te komen waardoor concrete plannen opeens doorsijpelen waar je vraagtekens bij kan plaatsen.

Ten derde is er het werk wat ik doe een twijfelpunt, maar dit punt is er al langer. Ik wil heel graag iets sociaal verantwoords gaan doen, het liefst in de vorm van budgetcoach of iets dergelijks. Iets waar ik zijdelings al mee ben begonnen in de vorm van vrijwilligerswerk.

Ten vierde is er de inhoud van het werk die ik nog steeds interessant vind, maar wel in afnemende mate. Mijn huidige rol vervul ik alweer drie jaar inmiddels en het begint een beetje op een trucje te lijken wat ik doe. Dat lijkt het wellicht niet voor de buitenwereld, maar zo voelt het voor mijzelf wel. Ik probeer hier nu al verandering in te brengen door uitdagendere projecten naar mij toe te trekken, maar het aantal projecten die uitdagend zijn worden minder en minder.

Uit de gouden kooi stappen?

Genoeg punten zou je zeggen om er gewoon uit te stappen. Maar daar staat wel tegenover dat ik dan het huidige plan van FIRE opzeg om vermoedelijk iets totaal anders met een totaal ander salaris ergens anders te gaan doen met een succesfactor die onbekend is.

Daarmee komen de FIRE plannen ook in gevaar, want stel dat het niets is of wordt wordt het interen, maar ook in het beste geval zal het salaris nooit gaan tippen aan wat ik nu verdien. Zelfs niet als ik ergens anders dezelfde rol zal gaan vervullen. Met gesprekken bij andere bedrijven, want ja die heb ik ook gevoerd, was het huidige salaris niet wat ze mij konden bieden. Dat is niet van recent, dus wellicht dat het inmiddels anders is. Maar daarnaast heb ik zoveel vrijheid verkregen in mijn huidige rol dat ik dat ergens anders zeker weten niet zal krijgen.

De vraag is, is dat erg? En is dit genoeg reden om een knoop door te hakken? Hierbij moet ik ook denken aan wat Geldsnor schreef over wat de laatste druppel bij hem was om af te haken nadat ook hij in een zeer royale situatie zat maar simpelweg ontevreden was over de gang van zaken. Voor Luxe of Zuinig is de soep gelukkig nog niet zo heet gegeten. Maar de gedachtes van, hoe nu verder, beginnen wel steeds luider te klinken.

Ook met vrouwlief heb ik overlegd. Ze heeft ook een periode gehad dat ze “in between jobs” was en we het er samen over hebben gehad of ze nu wel of geen WW geen aanvragen. Gezien we toen ook prima op één salaris konden leven hebben we besloten geen WW aan te vragen en haar eerst de ruimte te geven om te bepalen wat ze wilde, hoe lang dat ook zou duren. Maar nog voordat we het uit ons mond hadden was er al een baanaanbod en heeft ze dan ook niet langer dan twee weken thuisgezeten. Zo snel kan het soms gaan.

In mijn geval zal het iets langer duren voordat ik tot een besluit kom want ik ben nog steeds niet overtuigd wat nu zwaarder voor mij weegt of hoe ik daar invulling aan geef. Van alle vier de argumenten die ik op tafel leg zijn er acht andere die ik op tafel kan brengen waarom ik niet op zou stappen. Dat is het nadeel van die verdomde gouden kooi. Hij is zo mooi van binnen dat de buitenwereld er gewoon per definitie niet zo mooi uitziet.

De weg voorwaarts

Samen met vrouwlief heb ik besproken dat ik het echt eens goed op een rij moet zetten wat voor mij nu echt belangrijk is. Daarnaast spelen de ontwikkelingen op het werk natuurlijk ook mee. Ik verwacht dat het “echte” plan ergens dit jaar wel officieel onthuld gaat worden. Daar kan ik dan een mening over vormen of ik daar achter sta of niet.

Daarnaast wil ik toch officieel eens gaan “praten” met andere partijen in zowel mijn huidige rol bij een andere werkgever (de markt is nu eenmaal anders geworden) en als budgetcoach achtig iets. Zijn er partijen die met mij in zee willen en wat houdt dat dan concreet voor mij in?

Dit alles zal dan bij elkaar moeten komen om tot een beslissing te komen hoe ik hiermee voorwaarts ga. Blijf ik plakken? Of ga ik op weg naar het onbekende? Of kies ik voor een tussenweg, een soortgelijke rol maar bij een ander bedrijf. Keuzes keuzes keuzes. Elk met zijn/haar eigen voor en nadelen en onzekerheden.

Ik ben er nog niet over uit, maar het zaadje is geplant en ik krijg het niet meer weg uit mijn hoofd. Dat houdt in dat ik dus er wat mee moet gaan doen.

Hebben jullie nog gedachtespinsels die ik hierbij mee kan nemen?