Februari update

Wederom een update, na de vorige sombere update. Ook deze keer is er weinig goed nieuws te melden.

Geen uitzicht

De korte conclusie is dat mijn schoonvader opgegeven is door de doktoren. Er is bepaald dat het gaat om een Glioom van de vierde graad. Ook wel de slechtste van allemaal die je kan krijgen. Aan deze vorm is helemaal niets te doen, niet eens een poging tot levensverlenging met straling. Enige optie was het volledig verwijderen van de Glioom, maar omdat het dusdanig groot is en verspreid in de hersenen is dit niet mogelijk.

Dit houdt in dat het nu officieel we weten waar we aan toe zijn. De prognose is weken tot maanden. Dat komt natuurlijk hard aan en we proberen er zelf mee om te gaan. 

Het vervolgtraject is echter ook ingezet, logischerwijs kan hij niet in het ziekenhuis blijven en zal naar een alternatief gezocht moeten worden. Naar huis is namelijk ook niet mogelijk omdat hij 24 uurs zorg nodig, onder andere doordat hij verlamd is aan één kant van zijn lichaam. Maar dat een hospik nog niet kan omdat hij mentaal nog te goed is. We zijn in de wonderlijke wereld gekomen van regels waar je alsnog aan moet voldoen voordat je ergens recht op hebt. Het is cru en raar zeker omdat je nu onderdeel van de het proces bent, maar dat je alsnog door een hoop hoepels moet voor, mogelijk slechts enkele weken…..  Nou goed, regels zijn er voor een reden, dat snap ik ook wel maar in deze situaties is het natuurlijk extra cru. Je wilt iemand zo goed mogelijk voorzien van de resterende tijd van zijn leven. Een groot gedeelte komt ook neer op de “gun” factor wat raar is maar eigenlijk je hele leven gebeurd. Zo ook aan het einde van je leven. Gelukkig is er snel duidelijkheid gekomen en wordt hij nog deze week overgeplaatst in een revalidatie centrum (ja erg cru want dat zal nooit meer gebeuren) waar hij op zichzelf met ondersteuning kan wonen. Fijn, want een ziekenhuis kamer is ook niet gezellig.

Veel ritjes

Dat betekent ook dat we vaak heen en weer aan het rijden zijn, dingen aan het regelen zijn en proberen het zo “leuk” mogelijk te houden met de dinges des levens, maar het is erg zwaar allemaal. Je werk gaat door, je leven gaat door, je huishouden gaat door en ook alles om ons heen gaat door. Het is daarmee letterlijk het ophouden van alle ballen en proberen ook de familie te ondersteunen waar je kan. Ow ja en natuurlijk de kleine een beetje te woord te staan over waar Opa nu is… Wat op zich een onderwerp op zichzelf is zoals je kan begrijpen.

Het bloggen

Het bloggen is er hierdoor bij ingeschoten en ik vermoed dat het nog wel even rustig zal blijven, hoewel ik toch echt graag wel ook wat meters hier wil maken. Het is goede afleiding naast mijn werk en mijn sporten. Want ik heb mezelf voorgenomen dat ik wel zoveel mogelijk gewoon alles blijf doen om het leven het leven te laten. Zeker met de overplaatsing hoop ik dat het wat meer “stabiel” wordt en we het ook als zodanig kunnen benaderen tot het einde. Het blijft namelijk raar dat het om weken of maanden gaat, maar dat je niet weet hoe of wat het plaats gaat vinden. Je continue erop voorbereiden is dan ook erg inspannend en we hebben dan ook besloten het gewoon over ons heen te laten komen en in de tussentijd het zo plezier mogelijk te maken voor hem. Meer dan dat kan je niet doen…..

Cijfer update geweld

Hoewel ik er niet over blog, update ik nog wel de cijfers in mijn excel. Alles is bekend en paraat en kan dus ook zo in een blogpost gegoten worden. Wanneer ik dat ga doen weet ik nog niet.  Maar we zijn gelukkig niet het overzicht verloren, hoewel dat in ons geval ook lastig zou zijn. Vooral ook omdat het patroon er zo is ingesleten dat je niet zomaar uit de wagen kan stappen.

In ieder geval zijn we er nog steeds en stop ik ook niet met bloggen. Maar de prioriteiten van het leven zijn wel even gewijzigd.

Tot de volgende!