Het “one more year” syndroom

 Na het behalen van de mijlpaal van FO voor 1 persoon en de mislukte overstap naar een andere baan. Merk ik dat ik positiever, maar ook negatiever ben. Dat vraagt om wat uitleg, want ik merk aan mijzelf dat ik in dubio ben. Iets wat ik erg merkwaardig vind. Maar toch eens ga uitschrijven of ik er zelf achter kan komen wat ik ermee moet doen.

Op zoek naar mijzelf

Laten we voorop stellen dat dit vooral een kijkje is in mijn brein en de worstelingen die ik momenteel aan het voeren ben met mijzelf. Ik wordt continue tussen het wal en het schip getrokken en wanneer ik dan denk dat het tijd is om een knoop door te hakken doe ik het toch niet. Waarom niet?

Mijn doel was altijd om FO te worden. Het liefst voor ons allemaal, maar om te beginnen voor mijzelf. Waarom? Ik had de droom dat ik lekker thuis kon doen en laten wat ik wilde. Mijn hobbies oppakken en vooral de tijd aan mijzelf spenderen op de manier zoals ik zelf wilde. Maar door de jaren heen is dit idee minder florisant geworden in mijn hoofd. Ja ik heb zat hobbies en ja veel te weinig tijd. Maar we hebben inmiddels kinderen en zodra ik stop met werken zal ik per definitie ook de kinderen van de kinderopvang/BSO halen. Immers ik kan altijd er voor ze zijn en het scheelt een hoop geld. Dit heeft voor en nadelen.  Waarbij de nadelen zijn dat de vrijheid die ik in mijn hoofd had per definitie niet mogelijk is, simpelweg omdat de kleinste nu nog niet naar school gaat. 

Dit is dan ook meteen probleem één. Ik ben eerder FO geworden dan gepland. Want ik had in mijn hoofd dat het pas op zijn vroegst over twee jaar zou zijn. Waardoor ik eerder hier over na moet denken en de kinderen nog niet beide op school zitten. Als ze beide wel op school zouden zitten hebben we alleen met de BSO te maken waar ik zo mijn mening over heb. En de keus denk ik ook makkelijker is.

Het tweede probleem dat ik heb is dat ondanks dat ik dan wel FO ben. Mijn vrouw en kinderen dit niet zijn. Nu kan je zeggen. Dat is hun probleem. Maar ik denk graag na over het gehele gezin en wil eigenlijk ook al bezig zijn om mijn kinderen een goede zet in de richting naar FO te kunnen geven. Die ruimte heb ik en daarnaast kan ik mijn vrouw helpen dit doel snel te bereiken zodat we beide kunnen genieten van deze vrijheid. Daar speelt nog een ander aspect een rol. Mijn vrouw heeft te maken met een grillige werkgever. Na wat buitenlandse overnames is bekend dat haar vestiging gesloten zal worden. Nu is er beloofd dat er “volledig remote” gewerkt kan worden als dat gaat gebeuren. Maar is de kans zeer klein dat dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Ons vermoeden is dan ook dat voor het einde van het jaar mijn vrouw op zoek moet naar een andere baan.

Dat houdt in dat als ik nu de keus maak om ontslag te nemen dat we straks allebei thuis zijn terwijl we niet FO zijn voor ons beide. Dat houdt ook in dat, ondanks dat er vast een zak geld bij komt en er een WW uitkering kan worden aangevraagd. Dat de pot met geld slinkt op een harder tempo dan gewenst in plaats van een positief saldo. Iets wat ik ook wil overwegen.

Het derde probleem dat ik zie is dat het een turbulent jaar is. Zowel op mijn werk als in de wereld. Ik maak mij niet zo druk over mijn strategie op de aandelenmarkt. Zeker omdat ik voldoende cash omhanden heb. Maar ik heb wel de aandelen zien dalen met een netto jaarsalaris en de daling is er mijns inziens niet uit. En hoewel dit niet zou mogen uitmaken qua keuze zit het toch in mijn achterhoofd dat zolang ik maandelijks blijf inleggen het allemaal niet uitmaakt. Maar zodra ik zou stoppen met inleggen het niet meer genereert en ik het “ermee moet doen”. 

Zo kom je dan uit op het. Ach, waarom blijf ik niet gewoon werken waar ik nu werk tegen de voorwaarden die meer dan prima zijn en ik in de afgelopen vijftien jaar heb opgebouwd.

FO zijn is nog niet zo makkelijk

Ik ben een piekeraar en overdenk graag een hoop zaken. Zeker dit soort semi-definitieve keuzes. Want wat ik zeker weet is dat als ik de keus maak om ontslag te nemen. Ik nooit meer op zo een positie ga komen, laat staan op zo een salaris en voorwaardes. Dit is een feit. Simpelweg omdat ik niet meer zoveel verantwoordelijkheid wil hebben, maar ook omdat ik minder uur wil werken en lokaal. Echter merk ik ook dat lokaal iets vinden wat voldoet aan mijn wensen erg lastig is. 

Ik heb uiteraard bepaalde wensen en vind ook dat ik die mag vragen/wensen. Ik weet wat ik kan en vooral wat ik niet kan en wil. Maar dat maakt het ook lastig om iets anders te vinden dat hieraan voldoet.

Daar staat echter ook tegenover dat ik niet ander werk “moet” hebben. Waardoor ik ook die eisen nog kan stellen.

Het nadeel is dat ik inmiddels vier maanden verder ben en ik geen enkele vacature heb gezien die mij aanspreekt en dat is ook reden tot zorg voor mij. Want hoewel ik eigenlijk geen intentie heb om te moeten werken, voel ik mij wel genoodzaakt om te gaan werken om een minimaal inkomen het huis in te brengen. Waarom ik die kronkel heb weet ik niet. Maar in mijn hoofd wil ik werken, en wil ik minimaal verdienen wat wij maandelijks gezamenlijk uitgeven. Dit om ons vermogen in stant te kunnen houden en toch nog te laten blijven groeien.

Deze gedachtekronkel maakt het des te lastiger om de FO gedachte uit te voeren. Ik wil wel, maar ik durf het gewoon niet. 

FO op papier, maar niet in mijn hoofd

Deze angst, is ongegrond. En dat weet ik ook wel. Want mijn uitgaven liggen tussen de 1400 en 2000 euro per maand. Waarbij ik ook nog rekening hou met kinderopvang/BSO. Haal dat eraf en we komen uit op 1000 tot 1500 euro per maand. Wat ook nog eens de komende jaren verder omlaag zal gaan doordat de hypotheek naar 0 gaat. 

Dat bedrag (1500 euro) is met het minimumloon 25 uur werken….. Tja dat is natuurlijk onzin om dan te denken dat dit mij niet gaat lukken.

Maar toch zit het in mijn hoofd dat ik het spannend vind om de knoop door te hakken. Mede ook omdat ik ook mijn vrouw haar situatie in mijn hoofd heb. Daarnaast is het natuurlijk ook gebaseerd op uitgaven die ik nu heb. Blijven die uitgaven wel zo? Wat als de kinderen groter worden en gaan studeren. Red ik het er dan wel mee?

Allemaal smoesjes, want ook in die gevallen valt er wel een mouw aan te passen. Want volledig stoppen met werken is niet meer het doel. Het doel is FO zijn en zelf de keuzes kunnen maken wat je wilt. Tegen de voorwaardes die je zelf stelt. Maar dit daadwerkelijk omzetten in acties en jezelf overtuigen dat dit is wat je wilt en kan doen. Ik vind het lastig. Het is makkelijker om tegen jezelf te zeggen dat je gewoon nog een paar jaar doorwerkt en dan ervoor zorgt dat ook je vrouw sneller FO kan worden. Dit ondanks dat ze heeft aangegeven dat ze er helemaal geen behoefte aan heeft….. Dus dan bedenk je zelf het idee dat je maar vast voor de FO van je kinderen bezig bent….. En zo kan je wel bezig blijven.

Wanneer is het genoeg?

Dat is nu de vraag die ik zelf probeer te beantwoorden. Wanneer zou ik mij comfortabel genoeg voelen om een streep eronder te zetten en voor mijzelf te kiezen? Ik heb het al in december een keer gedaan. Wat was er toen anders dan nu? Waarom durf ik niet de keuze te nemen en wat houdt mij tegen? Het zijn allemaal vragen waar ik zelf antwoord op moet vinden. 

In de tussentijd heb ik nog gewoon nog mijn baan, en leg ik maandelijks geld in op de beurs terwijl de maanden wegtikken en ik zelf de juiste keus probeer te maken. Maar ik vind het oprecht lastig om die keus te maken ook al weet ik dat ik niet langer gelukkig wordt van mijn huidige baan. Zit er ergens toch een behoorlijke knop die ik niet zelf durf om te klikken met een stap in het niets. Wellicht is het dan toch dat ik in december het durfde doordat ik er iets tegenover had staan. In de tussentijd kijk ik vooral nog rond en als ik iets zie, wie weet dat ik dan net zo enthousiast kan worden als afgelopen december en ben ik alsnog weg.

Voor nu is het business as usual, groeit de boom netjes door (als de beurs tenminste meewerkt) en komen we steeds dichter bij een gezins FO.

Ik hou jullie op de hoogte.